براى لشکر ابن سعد، کلاس فوق العاده بگذار!

هزار سال است که انتظار مى کشیم. هزار سال است که در هواى تو بال و پر مى زنیم. هزار سال است که تو را مى اندیشیم. دست هایمان از تو خالى است. صحراى کربلا به نفس هاى تو نیازمند است. بیا بر تَرَک هاى داغ کربلا جویبار شو، اى جریان زلال! بیا و تیرهاى مسموم را از مشک سقا بیرون بکش! بیا روزنه هاى مشک را بپوشان تا خستگى ابوالفضل از تنش به در شود! بیا براى سقا دست باش! دست هاى نوازش او کنار روسیاهى فرات جا مانده است. بیا نگاهت را بر خشم فرات بگستران تا کاسه تشنگى بچه را پر کند! بیا نسیم شو! خود را بر نفس هاى داغ خورشید بِوَزان تا کمى خنک تر بتابد! دستمالت کو؟ دستمالى که در جوى شیر و عسل بهشت شسته بودى، دستمالت را بر تب لب هاى على اصغر بکش تا لب هایش بوى زندگى بگیرد.

عَلَم را از وسط صحرا بردار و بر دوش ابوالفضل بگذار! هوا را بو کن. ببین چه قدر نامردى مى وزد! ببین سلول هاى یزید هوا را پر کرده اند. در هوا جاى نفس کشیدن نمانده است. جلوتر، تیرى از دست شیطان در رفته و بر گلوى اصغر نشسته. هواى اصغر را داشته باش! تیر را بیرون بیاور. گلوى کوچک اصغر را ببوس تا زخم آن خوب شود.

آن طرف، شمر ایستاده است. او را از شمر بودن پشیمان کن. یادش بده شمشیرش را پایین نیاورد. نگذار بر بوم کربلا رنگ سرخ بپاشد. کتاب نینوا را ورق بزن. براى لشکر ابن سعد، کلاس فوق العاده بگذار؛ آدم بودن را به آن ها بیاموز. بیا آب باش، بر چشم هایشان ببار. تا جور دیگر نگاه کنند. دنیا را فقط حکومت رى نبینند. دنیا بزرگ تر از رى است.

بیا ابر باش، بر آتش خیمه ها ببار! نگذار دودش به چشم آسمان برود. گریه هایمان طولانى شده. بیا نگذار زمانه به دوران محتشم برسد! دلمان شکسته از «این کشته فتاده به هامون». طاقت نداریم که ببینیم «سرهاى قدسیان همه بر زانوى غم است».

بیا زینب را در سوار شدن بر محمل، یارى کن! نگذار دست هاى بیگانه به سوى حرم، هجوم ببرند. هزار سال است انتظار مى کشیم. هزار سال است که در هواى تو بال و پر مى زنیم. اى سپیدپوشى که در میان سینه زن ها نشسته اى و گریه مى کنى!